بررسی روش های جذب فلزات سنگین از فاضلاب های صنعتی با به کارگیری جلبک های سبز-آبی

سابقه و هدف: یکی از مهمترین مشکلات دنیای امروز مربوط به فاضلاب و آلودگی ناشی از فلز سنگین در آن می باشد. این فلزات سمی اثر مخربی روی بدن دارند. از این رو، وجود این فلزات در زنجیره ی غذایی مشکلی جدی برای سلامتی انسان است. مواد و روش ها: از سایت‌های Scopus, PubMed, Google scholar و ScienceDirectاستفاده شد نتایج: بررسی های انجام شده نشان دهنده لزوم استفاده از روشی نوین، با توجه به معایب روش های متداول، جهت حذف فلزات سنگین فاضلاب است. روش بیوجذب به وسیله ریزجلبک روشی نوین است که دارای خصوصیاتی هم چون مقرون به صرفه بودن، خاصیت جذب انتخابی، سرعت فرآیند و عدم تولید لجن می باشد. در این فرآیند به منظور تصفیه فاضلاب به روش جذب سطحی، دو جلبک اسپیرولینا و کلرلا بهینه می باشند. در مقایسه این دو، جلبک کلرلا از خاصیت جذب بهتر و متعادل تری برخوردار است. برداشت یون هایی نظیر سرب، نیکل و روی با اثر متقابل این یون های فلزی و گروه کربوکسیلی حاضر روی دیواره سلول اتفاق می افتد که اتصال فلز به توده زیستی را تثبیت می کند. نکته قابل توجه در این فرآیند، کاهش کیفیت برداشت با افزایش غلظت این فلزات می باشد. علاوه بر این، از کلرلا می توان به منظور جذب کروم بهره برد که ابتدا از آن بتاکاروتن گرفته می شود و سپس از توده زیستی به جامانده برای جذب کروم استفاده می شود. نتیجه گیری: با توجه به موارد بررسی شده، روش بیوجذب روش مناسب و مقرون به صرفه برای رفع آلودگی فلزی از فاضلاب است و در کاهش آلودگی محیط زیست موثر است.